Digi Fila (1)

Het is een regenachtige zondag.

Zo’n zondag waarop een postzegel- tentoonstelling vanzelf een gebeurtenis wordt.

Digi Fila stapt nieuwsgierig tussen de kaders door. Hij komt hier vooral om ervan te leren.

Zijn zoontje Stempie, die met zijn zes jaar al een hele kerel wordt, loopt luid kwetterend achter hem aan.

"Wat een hoop ramen staan hier, hè pap".

"Dat zijn kaders Stempie, zulke kaders ga ik ook gebruiken, als ik alles bij elkaar heb."

"Weet jij dan hoe je ze open moet maken? Er zitten overal slotjes op."

"Dat doen de mensen die dit neer zetten voordat de tentoonstelling open gaat", antwoordt Digi.

"Wat een werk, hè pap, om ze zo mooi in rijtjes neer te zetten".

"Vast een oude vereniging", peinst Digi, "tegenwoordig zijn tentoonstellingen toch halve pretparken, anders komt er geen hond."

'de Sleutelpost' in 1981 t/m 1984
stadhuis Leiden

"Wat hangen er toch voor papiertjes aan, pap, krijgen al die kaders hier een cijfer?"

"Ja, Stempie, al die mensen die mee- doen, willen weten of ze het goed gedaan hebben."

"Ook raar hè pap, als het mooi is, weet je dat zelf toch wel?"
"Ja jongen, als het mooi is weet je dat zelf, maar er zijn een boel regeltjes die ook belangrijk zijn.
Of er geen verkeerde of schadelijke zegels bij zijn. Of valse. En daar weten die meneren, die juryleden, heel veel vanaf. En die geven daar cijfers voor en vertellen wat er niet goed aan is."

"O wat een ingewikkeld gedoe, moet jij dat ook allemaal weten voordat je je postzegels op een tentoonstelling laat zien, pap?

"Nee hoor, in de eerste plaats moet je gewoon doen wat je leuk vindt. Maar omdat je wilt tentoonstellen doe je er extra je best op.
En dat is misschien wel het belangrijkste, dat je dan extra je best doet."

"Kijk pap, dit is hardstikke fout, die postzegels zitten op z’n kop en toch staan er hoge cijfers bij. Vindt die jury dat goed?"

"Ja, die zijn zo gedrukt, zulke zegels zijn al heel oud, dat hoort zo, dat heet kopstaand."

"Nou pap, ik ben blij dat ik alleen maar voetstaande zegels spaar. Gaan we nu naar de jeugdhoek?"

Samen lopen ze de rustige zaal uit, slaan een hoek om...

"Ha pap, hier is het veel mooier, alles staat lekker door elkaar".

Digi zucht en probeert zijn oren te sluiten voor de hi-tech muziek.

Uit: de Sleutelpost nr. 147 - sept. 2001