Stempie, het zoontje van Digi Fila, zit sip voor zich uit te staren.

"Pap, ik verveel me rot. Weet jij wat leuks te doen?"

"Heb je de jaarset van de Collect Club al in je album opgeborgen", reageert Digi, terwijl hij uit de krant opkijkt.

"Ja pap, daar ben je zo mee klaar, al die mapjes en velletjes zitten er zo in. Daar is niet veel meer aan."

"Nee", denkt Digi, "vroeger was je daar nog even lekker mee bezig, met al die losse zegels in hun eigen vakje. En het was nog lekker goedkoop ook, een paar tientjes en het hele jaar had je weer compleet. Zeker toen je ook de Hawidstroken nog zelf op maat moest snijden."

"Zal ik de kortingzegels alvast op de Kerstkaarten plakken, pap? Dan kunnen we ze overmorgen posten" vraagt Stempie.

"Goed jongen, de velletjes liggen op de kast naast de brievenstandaard."

Voor hij zich weer over zijn krant buigt, kijkt hij naar de antieke standaard, nog van zijn grootvader.

Sinds wanneer heeft daar een echte, handgeschreven brief in gestaan?

Met een echte zelfgelikte postzegel?

De enige zegels die er nog te likken zijn, komen uit eigen voorraad. Als hij zelf een brief te versturen heeft.

En wat je tegenwoordig met de Kerst ontvangt zijn meestal zelfklevende met van die lelijke, gestanste tandingen. En dan moet je weer de hele familie af om ze alle twintig bij elkaar te krijgen.

Met Kerst 1995 waren het nog maar twee zelfklevers, maar onderhand kleeft de hele jaarcollectie al vanzelf.

Wat was het eenvoudig toen je er nog gewoon een kinderzegel opplakte.

De verkoop daarvan is door die kortingzegels aardig ingezakt.

"Pap, ze zitten er op, weet je nog wat te doen?", onderbreekt Stempie zijn gemijmer.

"Waarom ga je de doos niet afweken? Die we laatst op de veiling bij de club hebben gekocht, die snuffeldoos van tien kilo. De veilingmeester deed er nogal enthousiast over. Misschien doe je nog een paar mooie vondsten".